INTENSIVE CARE, MEDIUM CARE, WE DON’T CARE !

…. En dan denk je dat artsen levens redden. Iets met eed van Hippo nog wat. Niets blijkt minder waar. Mag ik u een verhaal vertellen dan. Maandag 6 november valt mijn vader, Dolf Meibergen van 90 jaar van de trap in zijn eigen woning. Wat nog nooit is voorgekomen sinds zijn herseninfarct in 2011 heeft hij die dag waarschijnlijk in een verward moment gemeend de gevaarlijke trap alleen af te lopen en is bijna beneden aangekomen gevallen.

Op zich vallen de verwondingen mee. Na aankomst in het ZGT Almelo blijken een aantal ribben en een schouderblad gebroken te zijn. Niet levensbedreigend dus. Wel vraagt men vrijwel direct na aankomst of er over reanimatie is nagedacht. Een heerlijke vraag waar de patiënt trouwens zelf bij is maar dat maakt degene die de vraag stelt niets uit. De regels zijn in een ziekenhuis belangrijker dan de gevoelens van de patiënt of familieleden. Desgevraagd deelt de arts mee dat reanimatie meestal niet zinvol is want de patiënt komt er volgens haar vaak heel slecht uit. Zou ze nou zelf niet begrijpen dat ze hiermee haar collega’s en zichzelf een gigantisch brevet van onvermogen geeft. Immers als je in een ziekenhuis een reanimatie al niet zonder gevolgen kunt doorstaan waar moet je dan gereanimeerd worden ?

Pa wordt op de afdeling 4 Zuid opgenomen en lijkt snel op te knappen. Na een aantal dagen wordt hij zodanig goed beoordeeld dat hij al naar het revalidatiecentrum mag. Iedereen blij natuurlijk. Dat is helaas van korte duur. In Eugeria waar hij na heel lang op de ambulance wachten naar toe is gebracht vragen de arts en begeleiders aldaar zich af wat ze met deze doodzieke man moeten. Mijn vader is volledig apathisch en heeft vocht nodig via een infuus want hij kan niet eens zelfstandig drinken. Donderdag 9 November wordt hij na uren wachten op de ambulance weer teruggebracht naar het ZGT. Ook de enveloppe waarop met prachtig grote letters NIET REANIMEREN staat gaat met de broeders mee. De familie staat al op de ambulance te wachten en een van de broeders vraagt of ik familie ben of een nieuwsgierige toeschouwer. Ook worden wij niet gevraagd naar wat er is voorgevallen maar trekken ze demonstratief het gordijn dicht zodat de artsen en verplegers even zonder die vervelende familieleden gezellig kunnen keuvelen.

Pa wordt nu wel goed onderzocht en opnieuw naar afdeling 4 zuid gebracht. Hij blijkt een ontsteking te hebben en wordt nu ook behandeld met een breed spectrum aan antibiotica. Opnieuw lijkt het allemaal de goede kant op te gaan en pa lijkt herboren. Hij is opgewekt en praat veel. Drinkt en eet goed en alles lijkt prima te gaan. De ontstekingswaarden dalen snel en opnieuw is iedereen tevreden. Echter opnieuw lijkt er een kink in de kabel te komen. De geriater verzoekt de familie vandaag naar het ZGT te komen voor overleg. Pa blijkt nu opeens ernstig ziek te zijn en is uitbehandeld. Hij reageert niet meer op de antibiotica, de ontstekingswaardes nemen weer toe en hij blijkt nu zelfs een dubbele longontsteking te hebben en ook vocht in of achter de longen. Kortom de artsen hebben in ongeveer een week een niet gevaarlijke situatie weten te veranderen in een snel naderende dood. Niets blijkt meer zinvol, pa moet zelfs zo snel mogelijk het ziekenhuis uit en men zoekt naar een hospice om hem snel heen te brengen want hij ligt maar in de weg. De nieren hebben het inmiddels opgegeven, de longontsteking is niet meer te behandelen en het hart dreigt het op te geven. Mijn vraag is nu hoe het kan dat iemand met gebroken botten wordt opgenomen en nu na behandeling op sterven ligt.

Het lijkt een beetje op de film waarin mensen door een arts na operatie op onverklaarbare wijze blijken te overlijden. Na onderzoek blijkt de arts deel uit te maken van een complot waarin lichamen bewaard worden voor de organen. Ik bedoel hier verder niets mee maar het is wel zo dat men tegenwoordig al snel zegt dat oudere patiënten een prima leven hebben gehad en dat het helaas niet meer zinvol of mogelijk is de ziekte te genezen. Men doet er tamelijk laconiek over en heeft geen oog voor de gevoelens van de familieleden.

De dokter van vroeger die betrokken was bij zijn patiënten en op de rand van het bed kwam zitten is er allang niet meer. Tegenwoordig kan iedereen die vroeger als kansloos werd omschreven na een studie van een paar jaar zich dokter noemen. Geschiktheid voor dit vak of bekwaamheid lijkt niet ter zake doende.

Dat de zorg niet functioneert in Nederland weten we allemaal. Het wordt alleen maar duurder en onbetaalbaar en er worden geen zichtbare resultaten geboekt. Als je als oudere patiënt opgenomen wordt moet je voor het ergste vrezen. Op de SEH zouden ze volgens mij beter een touw kunnen neerleggen om de oudere patiënt bij binnenkomst maar gelijk op te hangen. Dat is beter dan mensen hoop te geven en na een paar dagen de aanvankelijk gezonde patiënt te moeten laten sterven.

We wachten nu op het onvermijdelijke. Het is niet anders.

Mijn vader die de oorlog overleeft heeft is nu door de artsen in het ZGT vermoord. Dat durf ik rustig te stellen. Een nog vitale man die nog niet aan sterven toe was is nu ten dode opgeschreven door een falende behandeling en een in het ziekenhuis opgelopen longontsteking.

Wat we met pa de afgelopen jaren doorgemaakt hebben tart elke beschrijving. De zorgmaffia heeft ons gezin volledig overdonderd en in zijn greep gehad. Daarover vertel ik later meer.

Ik hoop dat u als lezer gespaard mag worden voor het onheil dat wij hebben meegemaakt en ik dank u voor uw aandacht.

Martin Meibergen.